Documentul prezentat de IPS Serafim al Pireului cu ocazia sesiunii extraordinare a sinodului Greciei din 23-24 noiembrie 2016

Preafericirea Voastră, Preasfinţiile Voastre,
Preafericite, vă mulţumesc în mod deosebit că în interviul dvs acordat ziaristului Papahelas de la canalul TV Sky, aţi declarat cu curaj şi sinceritate că în Sfântul nostru Sinod nu există „fundamentalişti” şi „talibani”, ci fraţi care-şi păstrează fiecare libertatea conştiinţei lui dăruită de Dumnezeu.
Consider ca o necuviinţă şi o blasfemie foarte mare adoptarea părerilor sau convingerilor că în Sfântul nostru Sinod se disting „susţinători” ai credinţei şi ”mitraliori” ai credinţei, prin urmare observaţiile mele nu izvorăsc dintr-un idealism „megaloman” bolnăvicios (nesănătos), sau dintr-o predispoziţie zilotistă, ci numai din conştientizarea responsabilităţii arhiereşti în faţa Întemeietorului Bisericii şi a turmei încredinţate de către Acesta.
Cu mult respect, dragoste şi cinste faţă de persoanele tuturor celor de faţă, Preafericite şi Preasfinţiile Voastre, îngăduiţi-mi să menţionez că potrivit părerii mele, delegaţia Bisericii noastre la aşa numitul „Sfânt şi Mare Sinod” din Colimbari, Creta a depăşit limitele admise ale misiunii ei deosebite şi a înşelat aşteptările mandatului pe care l-a primit de la Sfântul nostru Sinod. Mă iertaţi pentru acest termen juridic (se referă la mandat – n.trad.), însă cred că redă pe deplin realitatea.
Delegaţia noastră a fost purtătoarea mandatului Sfântului Sinod şi era datoare să păstreze până la sfârşit porunca pe care a primit-o, fără nici o abatere de la „mintea lui Hristos”. Nu a avut nici o împuternicire să schimbe conţinutul mandatului şi, iertaţi-mă că spun, motivaţiile care s-au făcut auzite că pare-se cei prezenţi la Sinod au votat şi ceea ce trebuia să se alcătuiască prin acordul celorlalte biserici este întru totul neverosimil, pentru că pe de o parte cu siguranţă delegaţia noastră a votat, însă era datoare să voteze numai ceea ce se încadra în porunca pe care o primise, iar pe de altă parte pentru că, aşa cum a interpretat Patriarhul ecumenic Bartolomeu sensul omofoniei (al acordului), o Biserică putea să facă propunerea pentru corectarea textelor votate de către întâi-stătători, chiar dacă nu se accepta ca să fie menţionată în Actele Sinodului ca fiind o propunere considerată drept diferită de părerea comună.
Sfântul nostru Sinod nu a admis în textul inacceptabil (condamnabil) „Relaţiile Bisericii Ortodoxe cu restul lumii creştine” termenul „Biserici eterodoxe”, desigur nu dintr-o dispoziţie fundamentalistă, ci pentru că acest termen este contradictoriu şi inacceptabil, pentru că dacă vorbim despre Biserică, aceasta nu poate să fie eterodoxă, iar dacă vorbim despre termenul „eterodox”, acesta nu poate să fie Biserică (nu poate să facă parte din Biserică), în sensul teologic al termenului.
Definirea Bisericii ne este dată de Întemeietorul ei Însuşi prin gura Lui cea plină de adevăr (Sf. Ap. Pavel – omul cel ceresc, cel îndumnezeit), care ne descoperă în epistola către Efeseni 1, 17-23 că: „Ca Dumnezeul Domnului nostru Iisus Hristos, Tatăl slavei, să vă dea vouă duhul înţelepciunii şi al descoperirii, spre deplina Lui cunoaştere şi să vă lumineze ochii inimii, ca să pricepeţi care este nădejdea la care v-a chemat, care este bogăţia slavei moştenirii Lui, în cei sfinţi şi cât de covârşitoare este mărimea puterii Lui faţă de noi, după lucrarea puterii tăriei Lui, pentru noi cei ce credem. Pe aceasta, Dumnezeu a lucrat-o în Hristos, sculându-L din morţi şi aşezându-L de-a dreapta Sa, în ceruri, mai presus decât toată începătoria şi stăpânia şi puterea şi domnia şi decât tot numele ce se numeşte, nu numai în veacul acesta, ci şi în cel viitor. Şi toate le-a supus sub picioarele Lui şi, mai presus de toate, L-a dat pe El cap Bisericii, Care este trupul Lui, plinirea Celui ce plineşte toate întru toţi.”
Prin urmare este cu neputinţă existenţa unei biserici eterodoxe aşa cum este imposibilă existenţa unui Hristos eterodox. Este absurd să conţină adevărul în acelaşi timp şi credinţa despre care Sf. Ioan Gură de Aur – gura Sfântului Pavel – ne transmite că “în iad nu există pocăinţă” (arătând astfel că doar fiii Bisericii adevărate se vor izbăvi de iad – n.trad.), interpretând pilda bogatului nemilostiv şi a săracului Lazăr, cât şi existenţa unui alt trup al lui Hristos avându-L drept cap pe El Însuşi, care să înveţe exact cele opuse, aşa cum ne spune comunitatea romano-catolică în Catehismul editat la Vatican în 1996, la pagina 332, cu titlul “Curăţirea finală sau purgatoriul”, unde se spune că: cei care mor fără să se fi curăţit sunt supuşi după moartea lor unei purificări pentru a intra în bucuria cerului (Împărăţiei). Această curaţire finală este numită purgatoriu de către Vatican.
Pentru a împăca cele ireconciliabile, delegaţia noastră a făcut propunerea care în final a fost acceptată că nu recunoaşte existenţa “bisericilor” eterodoxe, ci denumirea istorică de “biserici eterodoxe” şi vă daţi seama de inacceptabilitatea (absurditatea) unei asemenea hotărâri pentru că denumire (nume) are numai ceva ce există în timp şi spaţiu. Aşadar acceptarea denumirii şi nu a existenţei încearcă să potrivească cele opuse, batjocorind realitatea. Ar fi mult mai potrivit expresia că Biserica Ortodoxă cunoaşte lumea creştină eterodoxă din afara ei prin denumirea pe care această lume şi-o atribuie. (…)
Conform umilei mele păreri, ceea ce este inacceptabil în legătură cu aşa-zisul Sfânt şi Mare Sinod, este de ce se numeşte Sfânt, devreme ce nu este următor al Sfintelor Sinoade Ecumenice şi al celorlalte Sinoade aşa cum a declarat episcopul Anastasie al Albaniei şi nu a formulat şi nici nu s-a preocupat de nici o hotărâre dogmatică sau canonică, el nu este nici mare de vreme ce nu au fost reprezentaţi peste 200 de milioane de fraţi întru aceeaşi credinţă (150 milioane – Patriarhia Moscovei, 30 milioane Patriarhia Georgiei şi 20 milioane Patriarhiile Bulgariei şi Antiohiei) şi pentru că nu a condamnat nici o erezie existentă în vremurile noastre, încălcând în mod evident următoarele canoane ale Bisericii: Canonul 37: „De două ori pe an să se facă Sinod al Episcopilor şi să se cerceteze între dânşii Dogmele bunei Cinstiri de Dumnezeu, şi să se dezlege (rezolve) întâmplătoarele împotrivă ziceri bisericeşti”, care are autoritate ecumenică (adică veșnică și neschimbabilă – n. trad.) prin Canonul al II-lea al Sinodului VI ecumenic şi prin Canonul I al Sinodului VII Ecumenic. (…)
Textele presinodale au fost încărcate cu trecutul lor cunoscut şi cu lipsurile lor  (…)
Sinodul din Creta, fără îndoială că a îmbunătăţit textele presinodale. Însă textele finale, sinodale, încă sunt neclare. Ele nu au luat „o formă sobornicească” prin care ar putea să contribuie la „unitatea sobornicească” a Bisericii şi să dobândească doritul „caracter ecumenic”.
Aşteptările noastre de la Sfântul şi Marele Sinod nu s-au împlinit, cu toate îmbunătăţirile aduse textelor presinodale, am fi vrut ca hotărârile Sinodului să poată fi cuprinse în Sinodiconul Ortodoxiei (însă nu este aşa). În plus, se pune şi o problemă majoră pe care ÎPS Ieroteos al Nafpaktosului prin înțelepciunea şi credincioşia lui deosebită ne-a menţionat-o în timpul unei sinaxe preoţeşti care a avut loc în cadrul Mitropoliei noastre în data de 10 noiembrie 2016 cu tema informării clerului despre „Sfântul şi Marele Sinod”:

Problemele fundamentale sunt convingerile fraţilor arhierei ai Bisericii Ortodoxe că credinţa adevărată nu constituie premiza absolută pentru împărtăşirea de Harul necreat al Dumnezeului Treimic, că eterodoxia este purtătoarea unui botez adevărat cu o bază harică, că au parte și eterodocșii de succesiune apostolică şi de preoţie şi prin urmare, şi erezia este o „cale spre mântuire”. Aceste păreri însă, răstoarnă pe deplin teologia Sinoadelor Ecumenice şi a Sfinţilor şi de Dumnezeu purtătorilor Părinţi de 2000 de ani încoace şi constituie o adevărată intruziune a lucrării demonice pentru pierderea mântuirii lumii.
Prin urmare, respectivii arhierei sunt purtători ai ereziei ecumenismului sincretist şi constituie un pericol deplin pentru trupul Bisericii, dar şi o scuză tragică pentru persistenţa eterodocşilor în erezia lor. Putem noi să fim în comuniune cu purtătorii unei asemenea erezii fără a pune în primejdie mântuirea turmei noastre şi fără a respecta jurămintele depuse la hirotonia noastră ca arhierei?
Am umila părere după susţinerea celor de mai sus că aşa-numitul „Sfânt şi Mare Sinod” ar trebui să fie considerat numai ca o întâlnire presinodală şi să contribuim cu toţii astfel încât să se întrunească un Sinod cu adevărat Mare şi Sfânt, care să clarifice nelămuririle şi confuziile, condamnând panerezia ecumenismului sincretist şi proclamând în întreaga lume că singura cale de mântuire şi de împărtăşire de energiile necreate ale Lui Dumnezeu este teologia Sfinţilor Părinţi şi a Sinoadelor Ecumenice ale nedespărţitei Biserici Celei Una, Sfântă şi Apostolească.

traducere de pr. dr. Ciprian-Ioan Staicu (în colaborare cu pr. Claudiu Buză și cu fratele Cristian Bucuroiu, cărora le mulțumesc din inimă)

sursa:     http://prieteniisfantuluiefrem.ro/2016/11/24/gandurile-cu-care-ips-serafim-de-pireu-s-a-dus-la-sinodul-grecesc-23-24-noiembrie-2016/

sursa: oficiala in limba greaca:  http://thriskeftika.blogspot.ro/2016/11/blog-post_96.html

Εν όψει της συγκλήσεως της εκτάκτου Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 14^η  Νοεμβρίου 2016

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

     Όπως είναι γνωστό στις 23 και 24 Νοεμβρίου ε. ε. έχει προγραμματισθεί να συγκληθεί έκτακτη Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος,

προκειμένου να συζητήσει και να αποφανθεί επί όλων όσων επράχθησαν και απεφασίσθησαν στη «Σύνοδο», που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο (από 16 έως 27 Ιουνίου)  στην Κρήτη, καθότι το θέμα της «Συνόδου» της Κρήτης δεν συζητήθηκε όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί στην τακτική σύγκληση της Ιεραρχίας του περασμένου Οκτωβρίου, επειδή στην εν λόγω «Σύνοδο» κυριάρχησε η συζήτηση για το μάθημα των θρησκευτικών. Η προσεχής Σύνοδος της Ιεραρχίας μας καλείται να  ασχοληθεί με ένα θέμα κατ’ εξοχήν κρίσιμο και σημαντικό, με ένα θέμα καθοριστικής σημασίας για την ζωή της τοπικής μας Εκκλησίας. Και τούτο διότι από τη στάση που θα κρατήσουν οι Αρχιερείς απέναντι στην εν λόγω «Σύνοδο», θα κριθεί το μέλλον της Ορθοδόξου πορείας της Εκκλησίας μας στο άμεσο και απώτερο μέλλον. Από τις αποφάσεις που θα λάβουν, θα φανεί, αν οι Επίσκοποί μας είναι όντως θεματοφύλακες της Ορθοδόξου πίστεως και τηρούν τις φρικτές υποσχέσεις που έδωσαν κατά την χειροτονία τους, ή συμπορεύονται εκουσίως, ή ακουσίως με τον Οικουμενισμό, την φοβερή αυτή αίρεση, η οποία δυστυχώς αντί να καταδικαστεί, νομιμοποιήθηκε συνοδικά  στην «Σύνοδο» της Κρήτης.

   Θεωρήσαμε χρέος μας να κάνουμε μια σύντομη παρέμβαση με την παρούσα ανακοίνωσή μας, επειδή πιστεύουμε ότι τα θέματα της πίστεως δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση, που αφορούν μόνο τους επισκόπους μας. Τα θέματα της πίστεως αφορούν όλους μας, επειδή η Ορθόδοξη πίστη είναι κοινό κτήμα όλων μας και όλοι μας, κλήρος και λαός, έχουμε χρέος να ενδιαφερόμεθα και να φροντίζουμε για την διαφύλαξή της από κάθε νόθευση και παραχάραξη και από κάθε αιρετική διδασκαλία. Εξ άλλου το Συνοδικό Σύστημα, για το οποίο καυχώμεθα εμείς οι Ορθόδοξοι έναντι της παπικής απολυταρχίας, δεν θα πρέπει να νοείται και να λειτουργεί μόνον υπό την στενή έννοια των επισκοπικών Συνόδων, αλλά και υπό την ευρύτερή της έννοα, υπό την έννοια δηλαδή της συμμετοχής συνόλου του κλήρου και του λαού. Μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί για μια ακόμη φορά ότι στην μακραίωνη πορεία της εκκλησιαστικής μας ιστορίας ο κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού είναι πάντοτε ο θεματοφύλακας και υπερασπιστής της αληθείας της ορθοδόξου πίστεώς μας· είναι ο έσχατος κριτής της ορθότητος και της εγκυρότητος των αποφάσεων οποιασδήποτε Συνόδου· είναι αυτός, που με την γρηγορούσα εκκλησιαστική και δογματική του συνείδηση επικυρώνει, η απορρίπτει αυτά που αποφαίνονται οι Σύνοδοι.

    Δεν έχουμε την πρόθεση να κάνουμε εκτενή ανάλυση και αξιολόγηση των οκτώ κειμένων που εγκρίθηκαν στην «Σύνοδο» αυτή. Για τα κείμενα αυτά έχουν δημοσιευθεί πολυάριθμες μελέτες στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ από αρχιερείς, από την «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», από χριστιανικά σωματεία και οργανώσεις, από  κληρικούς, καθηγητές Θεολογικών και άλλων Σχολών, αγιορείτες μοναχούς και άλλους φορείς. Όλες οι μελέτες αυτές, που αναλύουν, εκτιμούν και αξιολογούν τις επί μέρους πλευρές και παραμέτρους της «Συνόδου» αυτής, συγκλίνουν σ’ ένα γενικό συμπέρασμα:  Ότι η «Αγία και μεγάλη Σύνοδος», όπως την ονόμασαν οι θιασώτες της, δεν ήταν τελικά ούτε Αγία ούτε Μεγάλη, αλλά μια οικουμενιστική «Σύνοδος». Στο σύντομο σχολιασμό που επακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε επιγραμματικά και, τρόπον τινά, να κωδικοποιήσουμε τις παρά πάνω μελέτες, ώστε να δώσουμε στους αρχιερείς μας μια γενική και  συνοπτική εικόνα της εν λόγω «Συνόδου», η οποία μπορεί να τους φανεί χρήσιμη στις αποφάσεις που θα λάβουν στην προσεχή έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας.

1. Ο τρόπος συγκροτήσεως και λειτουργίας  της «Συνόδου» της Κρήτηςήταν ξένος προς την Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση, επειδή: α) Από το σύνολο των επισκόπων της Οικουμενικής Ορθοδοξίας απουσίαζαν οι περισσότεροι, αφού κατά μοναδική πρωτοτυπία στην εκκλησιαστική ιστορία και προφανή αντικανονικότητα έγινε επιλογή, μικρού ποσοστού επισκόπων με περιφρόνηση όμως της ισότητος όλων των ιεραρχών και β)  Δεν διαφυλάχθηκε η ενότης και η ισότης ούτε και αυτών των επισκόπων που έλαβαν μέρος στην «Σύνοδο», αφού τους αφαιρέθηκε η δυνατότης να ψηφίζουν. Έπαυσε για πρώτη φορά στην συνοδική ιστορία και στην Κανονική μας Παράδοση να ισχύει η ισότιμη και ισόκυρη συμμετοχή όλων των επισκόπων.
2. Η «Σύνοδος» αυτή δεν αποτελεί συνέχεια των αγίων εννέα Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας, όχι μόνον εξ’ αιτίας της μη συμμετοχής όλων των επισκόπων και του καινοφανούς τρόπου της λήψεως των αποφάσεων, αλλά και διότι: α) Καμία αίρεση δεν επεσήμανε, ούτε κατεδίκασε,  (η λέξη αίρεση είναι άγνωστη στα κείμενά της), αντίθετα μάλιστα κατοχύρωσε και νομιμοποίησε συνοδικά την παναίρεση του Οικουμενισμού. β) Καμία  από τις δογματικές αποφάσεις των προηγουμένων Οικουμενικών Συνόδων δεν επεκύρωσε. Και τούτο διότι, αν το έπραττε, θα ήταν αναγκασμένη να ανανεώσει την καταδίκη των ετεροδόξων ως αιρετικών, πράγμα που δεν το ήθελε επ’ ουδενί λόγω. Όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι διακηρύσσουν ότι ακολουθούν το σταθερό ορθόδοξο αξίωμα «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι», ότι δεν καινοτομούν, δεν προσθέτουν ούτε αφαιρούν από όσα καθόρισαν οι προηγούμενοι Άγιοι Πατέρες. Η «Σύνοδος» της Κρήτης τα άλλαξε όλα στον τρόπο συγκλήσεως και λειτουργίας της. Διέσπασε την ενότητά της με τις προηγούμενες συνόδους. Είναι ολοφάνερα άλλου είδους σύνοδος, «διαφορετικό είδος συνόδου», όπως με ειλικρίνεια και καύχηση παραδέχθηκε μέσα στην «Σύνοδο» ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος. γ) Κατεπάτησε και ακύρωσε στην πράξη θεοπνεύστους Ιερούς Κανόνες διαχρονικού κύρους, όπως αυτούς που απαγορεύουν τις συμπροσευχές και τους μεικτούς γάμους και τον 37^ο των αγίων Αποστόλων, που έχει οικουμενική επικύρωση από τον Α΄ της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και τον Β΄ της ΣΤ΄. δ) Προσκάλεσε εκπροσώπους των αιρετικών κοινοτήτωντων Παπικών, Προτεσταντών, και Μονοφυσιτών ως τιμώμενα πρόσωπα, κάτι που είναι μια πρωτοφανής καινοτομία, ξένη προς την Συνοδική μας Παράδοση. Ποτέ στην ιστορία των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων δεν υπήρξε το φαινόμενο να προσκαλούνται αιρετικοί ως τιμώμενα πρόσωπα, αλλά πάντοτε ως υπόδικοι και ως απολογούμενοι, ως ένοχοι αιρετικών διδασκαλιών. ε) Δεν αποτίμησε τους μέχρι σήμερα διεξαχθέντας Θεολογικούς Διαλόγους με τους Αντιχαλκηδονίους Παλαιοκαθολικούς κ.λ.π.
3. Η «Σύνοδος» στερείται Κανονικότητος και Νομιμότητος. Συγκλήθηκε κατά παράβαση του Κανονισμού Οργανώσεως και Λειτουργίας, που υπογράφηκε κατά την Σύναξη των Προκαθημένων τον Ιανουάριο του 2016. Ο εν λόγω Κανονισμός μεταξύ άλλων προέβλεπε, ότι η Σύνοδος «συγκαλείται υπό της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου, συμφρονούντων και των Μακαριωτάτων Προκαθημένων πασών των υπό πάντων ανεγνωρισμένων κατά τόπους Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών» (αρθ.1). Ωστόσο τέσσαρες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, δεν συμμετείχαν διότι  ζήτησαν την αναβολή της «Συνόδου», με σκοπό την εκ νέου μελέτη των προσυνοδικών κειμένων. Επομένως δεν πληρούται ο όρος του άρθρου 1 του Κανονισμού.
4. Είναι μια οικουμενιστική «Σύνοδος» επειδή εισάγει μια αιρετική Εκκλησιολογία. Και τούτο διότι α) Το δογματικού περιεχομένου κείμενο με τίτλο: «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» είναι γεμάτο ασάφειες, αντιφάσεις και κακόδοξες διατυπώσεις. Αντί να ανανεώσει την καταδίκη των ετεροδόξων ως αιρετικών και αντί να τους καλέσει σε μετάνοια και επιστροφή στην Ορθοδοξία, αναγνώρισε την ιστορική ονομασία τους ως «Εκκλησιών»,  νομιμοποιώντας συνοδικά, και αποδίδοντας σ’ αυτούς εκκλησιαστικότητα και διαγράφοντας έτσι μια Συνοδική Παράδοση δέκα αιώνων. Η αντικατάσταση της φράσεως του κειμένου «άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και ομολογιών», που αναγνώριζε τις αιρέσεις ως εκκλησίες, με την φράση «άλλων χριστιανικών κοινοτήτων και ομολογιών», που πρότειναν η Εκκλησία της Ελλάδος, το Άγιον Όρος και πολλοί επίσκοποι άλλων εκκλησιών, η οποία απέρριπτε ορθοδόξως την χρήση του όρου «εκκλησίες» για τους ετεροδόξους αιρετικούς, συνάντησε λυσσώδη αντίδραση. Δυστυχώς η αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος, πλην ενός, εγκατέλειψαν την Ορθόδοξη πρόταση, χωρίς συνοδική εξουσιοδότηση, και δέχθηκαν να προτείνουν την παραλλαγμένη, αλλά ουσιαστικώς αντιφατική, και απαράδεκτη φράση: «ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων εκκλησιών και ομολογιών».

β) Επαινείται και εγκρίνεται η παραμονή και η συμμετοχή των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Π.Σ.Ε., η οποία όμως κρινόμενη με βάση τους Ιερούς Κανόνες είναι παράνομη και αντικανονική.

γ) Στο κείμενο με τίτλο: «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω. Η Συμβολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την επικράτησιν της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της αδελφοσύνης και της αγάπης μεταξύ των λαών και άρσιν των φυλετικών και λοιπών διακρίσεων» εισάγεται ο Διαθρησκειακός Οικουμενισμός. Γίνεται προσπάθεια να κατανοηθούν και να εφαρμοσθούν οι περί ειρήνης βιβλικές και πατερικές αναφορές με την κοσμική τους σημασία, προκειμένου έτσι να δικαιολογηθούν οι Διαθρησκειακές Συναντήσεις για την επικράτηση της παγκόσμιας ειρήνης.

5. Η «Σύνοδος» αυτή ενώ υποτίθεται ότι συγκροτήθηκε για να διατρανώσει την ενότητα της Εκκλησίας, τελικά έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Προκάλεσε διαιρέσεις και σχίσματα στο σώμα της.
6. Κατά παράβαση του Κανονισμού λειτουργίας της σημειώθηκαν αντικανονικές ενέργειες και πράξεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι από την εικοσιπενταμελή (25) αντιπροσωπία της Εκκλησίας της Σερβίας οι δεκαεπτά (17) αρνήθηκαν να υπογράψουν το πιο προβληματικό κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον»· επειδή όμως το εψήφισε ο προκαθήμενος, θεωρήθηκε ψηφισμένο από όλους, μολονότι η πλειοψηφία το απέρριψε.

   Ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Θεός να φωτίσει τους Ιεράρχες μας να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να πράξουν το καθήκον τους. Να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να επισημάνουν τις παθογένειες της «Συνόδου» της Κρήτης, τις αντικανονικές της πρακτικές και επιλογές. Να αναδείξουν την διαφοροποίησή της και την απομάκρυνσή της από την δισχιλιόχρονη Συνοδική Παράδοση της Εκκλησίας μας. Τρέφουμε την  ελπίδα ότι θα αφουγκραστούν την εκπεφρασμένη αγωνία και οδύνη του Ορθοδόξου εκκλησιαστικού πληρώματος για τη διαφύλαξη ως «κόρης οφθαλμού» της σώζουσας πίστεως της Εκκλησίας μας.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών